വസന്തം കാനാത്ത വിഫലമൊഹങലും
വര്‍ന്നങലില്ലാത്ത ഭ്രാന്ത സ്വപ്നങലും
എന്നൊ പൊതികെട്ടിയ നഷ്ട്ട സൌഭാഗ്യത്തിന്‍
പാധെയവും പേരി തുദരുമീ യാത്ര
അനസ്യൂതമനസ്യൂതമെന്തിനൊ വേന്റി...
പിന്തിരിഞീദുമ്പൊല്‍ കാനുന്നു ഞാനെന്‍
പിന്നിലായ് നീലുന്ന നേര്‍വഴിത്താരയെ
പിന്നെയും പിന്നെയും തെദുന്നു ഞാനെന്‍
പിന്നിലേക്കേതൊ പിന്തുദര്‍ച്ചയ്ക്കായ്;
മുന്നിലേക്കൊദുന്നെന്‍ നയനങല്‍ വീന്റും
സപ്ത വര്‍ന്നങല്‍ തന്‍ പുനര്‍ജ്ജനി തേദി...
ചുലിവുകല്‍ വീനയെന്‍ വ്യാമൊഹ സ്വപ്നത്തില്‍
അനയാതെ നിന്നൊരാ ദീപവും മാഞുവൊ?
വിന്നിനെ കാട്ടാതെ എന്നുമെന്നൊര്‍മ്മതന്‍
കന്നീര്‍ നനവുല്ല താലിലൊലിപ്പിച്ചൊരെന്‍
മയില്‍പ്പീലിയും കാനാതെ പൊയെന്നൊ??
കാഴ്ചകല്‍ മങിയെന്‍ നയനങലേയും
ദുര്‍ബ്ബലമാകുമീ പാദങലേയും
ഷക്തമാക്കുന്നൊരെന്‍ മാനസം മാത്രം
ഷക്തമായ് പിന്നെയുമെന്‍ കൂദേ നില്‍പ്പൂ..
വീഷിയദിക്കുന്നൊരീ ചുദുകാറ്റും
അനന്തമായ് നീലുമീ മന്‍പാതയും,
ഷാന്തമാം വാനിലെ താരകം പൊലെ
ദൂരെയായ് തെലിയുന്നൊരാ മരുപ്പച്ചയും,
ഇദയനാം ബാലന്റെ സംഗീതം പൊലെ
തന്ത്രികല്‍ പൊട്ടിയെന്‍ മനിവീനയില്‍ നിന്നു-
മുയരുന്ന ഷൊകസംഗീതവുമെല്ലാം
എകുന്നുവൊഎനിക്കിനിയുമൊരു യാത്രയ്ക്കായ്
ആഷംസകല്‍? എനിക്കരിയില്ലതിന്നും..
തുദരുവാന്‍ വയ്യ! എനിക്കിനിയുമീ യാത്ര
ഈ മനല്‍ചൂദില്‍ എകനായ് ഇങനെ..
തഴ്ത്തട്ടെ, ഞാനെന്‍ വ്യാമൊഹ ചെപ്പുകല്‍
അല്‍പ്പ നേരത്തേക്കീ മരത്തനലില്‍
ചേരട്ടേ, ഞാനെന്‍ ഒര്‍മ്മ തന്‍ പുസ്തക-
ത്താലിലെ മാനം കാനാ മയില്‍പ്പീലിയായ്;
പെരുകട്ടേ പെറ്റു പെരുകട്ടേയെന്‍ മൊഹങല്‍
മാനത്തൊദെത്തും പ്രകാഷ ജ്വാലയായ്
മാരിയെങ്കില്‍ അവ ഇനിയുമെനിക്കെന്റെ
ഇരുല്‍ തിങും യാത്രയില്‍ എന്നെ നയിക്കുന്ന
നരുനിലാ വെട്ടമായ് എന്നുമിനിയെന്നും..
കാത്തിരിപ്പൂ ഞാനിനിയെന്നുമാ തങ്ക-
നിരമാര്‍ന്നൊരെന്‍ സുപ്രഭാതത്തിനായ്;
പിന്നെയും പിന്നെയും തേദുന്നു ഞാനെന്റെ
പിന്നിലേക്കേതൊ പിന്തുദര്‍ച്ചയ്ക്കായ്;
മുന്നിലേക്കൊദുന്നെന്‍ നയനങല്‍ വീന്റ്റും
സപ്ത വര്‍ന്നങല്‍ തന്‍ പുനര്‍ജ്ജനിയ്ക്കായ്....
No comments:
Post a Comment