പുനര്‍ജ്ജനിക്കായി....

വസന്തം കാനാത്ത വിഫലമൊഹങലും
വര്‍ന്നങലില്ലാത്ത ഭ്രാന്ത സ്വപ്നങലും
എന്നൊ പൊതികെട്ടിയ നഷ്ട്ട സൌഭാഗ്യത്തിന്‍
പാധെയവും പേരി തുദരുമീ യാത്ര
അനസ്യൂതമനസ്യൂതമെന്തിനൊ വേന്റി...
പിന്തിരിഞീദുമ്പൊല്‍ കാനുന്നു ഞാനെന്‍
പിന്നിലായ് നീലുന്ന നേര്‍വഴിത്താരയെ
പിന്നെയും പിന്നെയും തെദുന്നു ഞാനെന്‍
പിന്നിലേക്കേതൊ പിന്തുദര്‍ച്ചയ്ക്കായ്;
മുന്നിലേക്കൊദുന്നെന്‍ നയനങല്‍ വീന്റും
സപ്ത വര്‍ന്നങല്‍ തന്‍ പുനര്‍ജ്ജനി തേദി...
ചുലിവുകല്‍ വീനയെന്‍ വ്യാമൊഹ സ്വപ്നത്തില്‍
അനയാതെ നിന്നൊരാ ദീപവും മാഞുവൊ?
വിന്നിനെ കാട്ടാതെ എന്നുമെന്നൊര്‍മ്മതന്‍
കന്നീര്‍ നനവുല്ല താലിലൊലിപ്പിച്ചൊരെന്‍
മയില്‍പ്പീലിയും കാനാതെ പൊയെന്നൊ??
കാഴ്ചകല്‍ മങിയെന്‍ നയനങലേയും
ദുര്‍ബ്ബലമാകുമീ പാദങലേയും
ഷക്തമാക്കുന്നൊരെന്‍ മാനസം മാത്രം
ഷക്തമായ് പിന്നെയുമെന്‍ കൂദേ നില്‍പ്പൂ..
വീഷിയദിക്കുന്നൊരീ ചുദുകാറ്റും
അനന്തമായ് നീലുമീ മന്‍പാതയും,
ഷാന്തമാം വാനിലെ താരകം പൊലെ
ദൂരെയായ് തെലിയുന്നൊരാ മരുപ്പച്ചയും,
ഇദയനാം ബാലന്റെ സംഗീതം പൊലെ
തന്ത്രികല്‍ പൊട്ടിയെന്‍ മനിവീനയില്‍ നിന്നു-
മുയരുന്ന ഷൊകസംഗീതവുമെല്ലാം
എകുന്നുവൊഎനിക്കിനിയുമൊരു യാത്രയ്ക്കായ്
ആഷംസകല്‍? എനിക്കരിയില്ലതിന്നും..
തുദരുവാന്‍ വയ്യ! എനിക്കിനിയുമീ യാത്ര
ഈ മനല്‍ചൂദില്‍ എകനായ് ഇങനെ..
തഴ്ത്തട്ടെ, ഞാനെന്‍ വ്യാമൊഹ ചെപ്പുകല്‍
അല്‍പ്പ നേരത്തേക്കീ മരത്തനലില്‍
ചേരട്ടേ, ഞാനെന്‍ ഒര്‍മ്മ തന്‍ പുസ്തക-
ത്താലിലെ മാനം കാനാ മയില്‍പ്പീലിയായ്;
പെരുകട്ടേ പെറ്റു പെരുകട്ടേയെന്‍ മൊഹങല്‍
മാനത്തൊദെത്തും പ്രകാഷ ജ്വാലയായ്
മാരിയെങ്കില്‍ അവ ഇനിയുമെനിക്കെന്റെ
ഇരുല്‍ തിങും യാത്രയില്‍ എന്നെ നയിക്കുന്ന
നരുനിലാ വെട്ടമായ് എന്നുമിനിയെന്നും..
കാത്തിരിപ്പൂ ഞാനിനിയെന്നുമാ തങ്ക-
നിരമാര്‍ന്നൊരെന്‍ സുപ്രഭാതത്തിനായ്;
പിന്നെയും പിന്നെയും തേദുന്നു ഞാനെന്റെ
പിന്നിലേക്കേതൊ പിന്തുദര്‍ച്ചയ്ക്കായ്;
മുന്നിലേക്കൊദുന്നെന്‍ നയനങല്‍ വീന്റ്റും
സപ്ത വര്‍ന്നങല്‍ തന്‍ പുനര്‍ജ്ജനിയ്ക്കായ്....

I'm alone here
No one to see my tears,
No one to smile at me,
No one to touch my shoulder,
No one to give me a helping hand
In this deadly darkness..

I'm alone here
A few hours back someone was with me
He smiled at me and I was in happy too
He kept my hand tightly
And I felt safe..

He went away without a word
He closed his ears to my call
Now I am alone...
Still I am surviving....

It's a pleasant morning here... Since I am sitting near the window, I can see the outside world clearly. Patients are slowly coming to the out-patient's block. Students are walking around the campus;some are going to the canteen and some are to the clinical departments for clinical posting. Yes, they are 2nd & 3rd year students. I hope they are enjoying their students life at least in the day time. In night, they will be there in the hostel the life inside those whitewashed walls is not at all as happy as outside.Since they have no postings, 1st year MBBS students are still inside the class room. They can roaming around in 'tea break'(10:30-10:45am)and in the lunch break(1-1:30pm) only.
Now-a-days, it is tight schedule for me. I have to take at least 4 theory classes in every week and conducting practicals in almost all days. Even though it is tedious, I am enjoying this life. It was my ambition to become a college lecturer. I just wanted to be in an Arts & Science college, but reached here in a Medical College.In fact, I asked for a flower, Almighty had given me a season too....

കാഴ്ച തന്‍ ജാലകം ഞാന്‍ തുറക്കുന്നു..
കാനാന്‍ സാധിക്കുന്നത് നിരക്കൂട്ടുകല്‍ ആകുമെന്ന പ്രതീക്ഷയുമായി..
ഇന്നിന്റെ ചക്രവാലത്തിനുമപ്പുറം കാലം എനിക്കായി കാത്തു വച്ചിരിക്കുന്ന
നേര്‍ക്കഴ്ചകല്‍....
പ്രതീക്ഷയൊട്ടെ